De grote finale!

We beloofden jullie een laatste blog, maar die kwam er nooit. Hier is ie dan!

Het is ondertussen bijna één jaar geleden dat ons Afrikaans avontuur begon. Maar alles zit nog vers in ons geheugen. We willen jullie onze laatste wilde verhalen niet ontzeggen.

In onze laatste blog startten onze nachtshiften. En wat was dat?! Shiften van 14u. We kwamen altijd met een overlevingspakket toe: voldoende eten, drinken, muggenspray, kleren om ons te beschermen tegen die muggen, hoofdkussentje en nachtsnacks. Elke nachtshift was een waar avontuur. We startten de avond meestal met wat kletsen met de night-nurses. Daarna is het een kwestie van afwachten wanneer de eerste mama zou toekomen. We hadden vaak hele drukke shiften, maar even vaak konden we dutjes doen tussen de bevallingen door. Die dutjes deden we samengepropt op één te kleine matras, zonder muggennet. Gevolg: helemaal ingepakt (veel te warm, maar wel beschermd) en elkaars stinkvoeten ruikend. Waardoor we vaak als halfslapende zombies inwendige onderzoeken deden, harttonen beluisteren en mini-Zambiaantjes op de wereld zetten. 's Nachts waren het meestal vliegende bevallingen, waardoor we geen tijd hadden om een BH of schoenen terug aan te doen.

Standaard om 22u 's avonds viel de stroom in het ziekenhuis uit. Gelukkig hadden we steeds onze koplampen mee. De kinderen werden in de spotlight geboren :). En wij leerden onze skills om te hechten nog beter finetunen.

Eén van onze mooiste herinneringen op het verloskwartier was toch wel de tweeling-bevalling die we samen deden. Mama kwam binnen hevige contracties. Hanne deed het inwendig onderzoek en schrok zich een bult. Ze voelde geen hoofdje, maar een voetje! Die veel te klein was, conform de buik van de mama. Laure begon aan de buik te voelen hoe de baby lag en ontdekte een tweede kindje. Mama was geschrokken toen we haar zeiden dat er twee babytjes op komst waren. Ondanks dat er geen volledige ontsluiting was, was mama duidelijk in volle arbeid en duurde het niet zo lang voor we de bevalling konden doen. We zetten samen een meisje en jongetje op de wereld! Hoewel ze beiden klein waren, deden ze het vrij goed. We hopen dat ze binnenkort hun 1e verjaardag mogen vieren.

Tegen de ochtend kwamen er altijd Zambiaanse studenten kijken hoe wij ons werk deden. Eigenlijk kwamen ze ons meer ambeteren dan iets anders. Met hun zogezegde advies over hoe het beter kon. Of stonden ze met 8 te kijken hoe wij een bevalling deden. En kwamen ze hun erin moeien. Laat ons zeggen dat we geen zo goede band met hen hadden :).

En toen kwam het verdict. Connie nam de wereld over en was op komst naar Zambia. We moesten naar huis. Op dat moment beseften we zelf niet goed wie Connie was en tot wat ze in staat was. Daarom besloten we nog een week lang te genieten. Het plan was om over twee dagen naar Livingstone te vertrekken (The Victoria Falls bezoeken). Daarvoor namen we nog snel afscheid van het ziekenhuis, van Renate en onze Zambiaanse vrienden. Met onze overvloed aan chitenges lieten bij een lokale klerenmaker rokjes en kleedjes maken in sneltempo. Niet veel later hoorden we dat Connie zich al had gesetteld in Livingstone wat zorgde voor een change of plans. We zochten naar watervallen dichter bij huis: Mumbuluma Falls, iets voorbij Mansa. The Victoria Falls maar in het klein. Heel mooi, maar natuurlijk niet hetzelfde en veel minder impressionant. Maar we waren al blij dat we een waterval hadden gezien.

Toen was het moment aangebroken om ons lieftallige dorpje achter te laten. De busrit naar Lusaka was ... HELS. Kippen, stoelgang, brakende buurvrouwen, hitte, platte banden, ... Moeten we nog meer zeggen? We zwijgen er liever over. We verbleven weer één nacht in Natwange Backpackers als tussenstop naar onze 'luxeweek'. Want dat hadden we wel verdiend. Zeker weten! Omdat we geen safari meer konden doen en we zeker wouden zijn dat we toch dieren zagen, kozen we voor overnachtingen tussen de dieren. Eerst trokken we twee nachten naar Eureka Camp. Je werd er persoonlijk wakker gemaakt door apen die slingerden in de bomen en over de daken liepen. Niet veel later passeerde er opeens een giraf. En dan een zebra. En dan een antilope. We vergaten Connie voor heel even. Bryan, onze wannabe-gids, nam ons op sleeptouw naar de Afrikaanse dieren in hun natuurlijke habitat. Een ware 'walking-safari'. (zie de mooie foto's)

Vervolgens sliepen we in Lilayi Lodge. Deze lodge staat bekend om hun olifanten weeshuis (film A Holiday in the Wild is hier opgenomen, zeker kijken dus!). We zouden olifanten zien!!! NOT. Het weeshuis was gesloten dankzij Connie. We konden enkel een glimp opvangen, wanneer de olifanten terugkwamen van een wandeling. Het weeshuis was omringd door een gigantisch park waar je ook in kon wandelen. Tijdens ons verblijf hebben we dan ook veel gewandeld. Zonder gids vonden we giraffen, een zebra, verschillende soorten antilopen, buffels en een slang! Naast de mooie natuur, was er ook heel lekker eten. Wat toch echt wel smaakte na 2 maanden rijst, kool en tomaten. We genoten ten volle.

Als laatste sliepen we in Sandy's Creations, bekend om hun grote zwembaden. Dit was echt uitbollen en ons klaarmaken om weer naar huis te gaan. We bezochten nog een markt, lieten ons verwennen en kwamen helemaal tot rust.

En toen was het zover. Het avontuur kwam ten einde. We moesten het vliegtuig terugnemen naar België. In Lusaka Airport werd al snel duidelijk wat de maatregelen waren. Hier moesten we voldoende afstand houden, onze temperatuur werd gecontroleerd en alles werd goed ontsmet. Tijdens onze tussenstop in Ethiopië was pas echt te merken welke impact Connie had. Chinezen liepen er als aliëns rond, 'beschermd' door schilderspakken, duikbrillen, handschoenen en zelfs haarkapjes. In een volgepropt vliegtuig vlogen we richting Zaventem. Hier mochten we zelfs geen afscheid meer van elkaar nemen, waardoor we snel weer met onze beide voeten op de grond stonden. Back to reality. Jammer genoeg.

Ondanks het abrupt einde was het een fantastisch avontuur! We hebben enorm veel bijgeleerd, zowel verloskundig als over onszelf, over de wereld, over verschillende culturen, over vriendschap, ... We merken allebei dat we meer zelfvertrouwen kregen, sterker in onze schoenen staan en stressbestendiger geworden zijn.

Na negen maanden thuis te zijn, begint duidelijk te worden dat wat wij deden echt zot was! We missen het samenleven met elkaar, de Afrikaanse zorgeloosheid, ons werk op het verloskwartier, het chille leven, de mensen, de warme zon, het eten (ondanks de eentonigheid), onze parel aan de kust, het fruit, de geur van zonnecrème, de baby's en het fantastische vroedvrouwenteam, de kindjes die "Musungu" roepen, de gastvrijheid, de geur van regen op warm asfalt, de tijd die je voor elkaar neemt, ...

We kunnen sindsdien niet meer zonder elkaar en gaan samen een nieuw avontuur aan: verpleegkunde na vroedkunde. Tijdens onze stages in België merken we dat we veel van onze Afrikaanse kennis kunnen gebruiken. We merken dat we betere vroedvrouwen geworden zijn en binnenkort ook verpleegsters.

Omdat beelden veel meer zeggen dan woorden, plaatsten we ook nog extra foto's. En de mooie aftermovie hieronder!

Dikke merci aan onze volgers om onze verhalen te lezen en ons berichtjes te sturen. Dat deed ons deugd. En vooral een dikke merci aan Fran en Pauline om de boel mee leutig te houden!

En natuurlijk nog een dikke merci aan elkaar dat we het zo lang met elkaar uithielden :) .

Byekes en tot de volgende (misschien ooit nog eens?)

Xx